Rozdział 1

   Nad Osorezan jak zwykle kłębiły się chmury. Niedługo znowu miał spaść śnieg i przykryć wszystko kolejną białą warstwą. W posiadłości należącej do rodziny Asakurów od kilku dni rezydował pewien nieproszony gość.

   Założyła kimono, związała włosy w warkocz, nałożyła na nogi drewniane japonki po czym opuściła posesję. Pierwsze płatki śniegu zapowiadały nadchodzącą śnieżycę.

*

   Stanęła na peronie w samych japonkach, czarnej sukience i jesiennym płaszczu narzuconym na ramiona. Pociąg za jej plecami powoli opuszczał stację. Poprawiła torbę, rozglądając się po okolicy. Po chwili ruszyła energicznym krokiem w wybranym kierunku.

*

   Skręciła z głównej drogi w dawno zapomnianą przez mieszkańców ścieżkę. Nie miała problemów ze zlokalizowaniem jej. Niegdyś podążała nią dzień w dzień, w tę i z powrotem. Teraz nie mieszkał tu nikt, kto znałby tę drogę. Została zasypana przez świeży śnieg, który skrzypiał pod naciskiem drewnianych podeszew.

*

   Śnieg coraz intensywniej sypał z nieba. Spojrzała na chmury. Zapowiadała się śnieżyca, powinna jednak zdążyć do rezydencji Asakurów. Przyspieszyła kroku. Czerwona chusta zawiązana na szyi kołysała się w rytm jej kroków.

*

   Dotarła nad rzekę. Rwący nurt ostrzegał śmiałków chcących przedostać się na drugą stronę. Dodatkowo, efekt potęgował wodospad, tuż przy którym stała długowłosa. Woda spadała tu z niemałej wysokości i z niezwykłą siłą wpadała do rzeki u dołu. Parę metrów dalej nad powierzchnię wystawało kilka kamieni ułożonych w poprzek rzeki tworząc coś na kształt przejścia na drugą stronę. Były one co chwilę oblewane przez zimną wodę, co nie zachęcało do chodzenia po nich.

   Długowłosa podeszła do kamieni. To miejsce przywoływało wspomnienia. Pamięta dokładnie, ile razy tu przychodziła i próbowała przeprawić się na drugą stronę rzeki. Każdy upadek, każdą porażkę. Jednak wtedy była słaba. Poza tym, to miejsce nie ma sprawdzić tylko siły fizycznej, ale też umysłową. Z każdym kamieniem, na którym stajesz, kolejne zmartwienie daje się we znaki. Tutaj dowiesz się, czy jesteś w stanie udźwignąć ciężar swoich problemów.

   Wyciągnęła z kieszeni opaskę i zawiązała ją sobie na oczach.

*

   Płatki śniegu latały na wszystkie strony w szaleńczym tańcu, by zakończyć swoją wędrówkę jako część białej kołdry okrywającej górskie doliny. Jednak wiatr nie dawał za wygraną, porywając ciągle na nowo mroźne gwiazdki, które bez oporów dawały się prowadzić w zimowe tango. Blondynka nie miała w tym momencie ochoty wpatrywać się w ten widok, mimo, że w normalnej sytuacji z pewnością dostrzegłaby jego magię. Teraz skupiała się tylko na tym, by zatrzymać jak najwięcej pozostałego jej ciepła. Nie było to takie proste przy mroźnym wietrze atakującym ją z każdej strony. Mimo kilku warstw ubrań, nadal przemarzała do kości. Na szczęście, cel jej wędrówki był już niedaleko.

*

  Kiedy odejmiesz jeden zmysł, pozostałe cztery wyostrzają się. Oczywiście nie od razu. Potrzeba na to czasu. Dlatego im częściej wyłączasz ten jeden, tym szybciej pozostałe będą się dostosowywać. Ten trening wspomaga po części także to.

   Stała przez chwilę, próbując za pomocą słuchu zlokalizować pierwszy kamień. Czuła, że wiatr przybrał na sile. Co chwilę jakiś szkwał próbował odebrać jej równowagę. Póki co bezskutecznie. Woda w rzece obijała się o brzeg i rozpryskiwała na wszystkie strony. Przy tej pogodzie długowłosa musiała się bardzo skupić, by odróżnić poszczególne odgłosy natury, na razie tylko zapowiadającej nadchodzący szturm na własną ziemię.

   Kiedy była gotowa, pewnie zrobiła krok do przodu. Tylko chwila i już balansowała obiema nogami na pierwszym kamieniu.

   Nagle, niespodziewanie, jej myśli jakby wbrew jej woli zostały skierowane na zupełnie inny tor. Do głowy napłynęły jej niezbyt przyjemne obrazy. Od kiedy turniej został przerwany, nie miała gdzie się podziać. Póki co, chowała się tu, w Osorezan, gdzie spędziła część dzieciństwa, jednak co, jeśli będzie zmuszona opuścić to miejsce? Co się z nią stanie?

    Poczuła podmuch wiatru. Na chwilę straciła równowagę, jednak szybko ją odzyskała. Co to za problem, znaleźć sobie miejsce do spania? Równie dobrze mogła mieszkać w lesie, pod sklepieniem miliona gwiazd, dających jej siłę do dalszej wędrówki przez życie. Rzeka jakby przycichła, wiatr stracił na sile. Pierwszy kamień pokonała. Wszystkich było koło siedmiu, więc jeszcze długa droga przed nią. A dobrze by było, gdyby zdążyła przed nadchodzącą burzą. Widziała po drodze te czarne chmury, kłębiące się nad centrum miasteczka. Z pewnością niedługo tutaj dotrą.

    Skoczyła na kolejny głaz, bardziej pewna siebie. Czuła, że ten jest trochę mniejszy. Ledwo była w stanie stać na nim obiema nogami. Stanęła prosto i przygotowała się mentalnie na kolejny cios. Poczuła ostre płatki śniegu wbijające jej się w twarz.

*

   Dotarła na miejsce całkowicie przemarznięta. Kiedy tylko przekroczyła próg domu, poczuła falę gorącego powietrza. Przynajmniej jej w tym momencie wydało się gorące. Oniemiała na chwilę. Potem nabrała podejrzeń. Rezydencja stała pusta od ponad roku. Żadna żywa istota nie miała prawa tu wchodzić. Wszystko powinno być powyłączane, ogrzewanie nie chodziło . Wątpiła, by Kino-sama zapomniała czegoś wyłączyć. W tych okolicach mogło to mieć fatalne skutki. To oznaczało, że ktoś tutaj był.

*

   Przed oczami stanął jej widok na Tokio. Widziała je z daleka kilka razy, ze wzgórza na obrzeżach. Nad nim unosiła się chmura smogu. Nocą w promieniu kilku kilometrów od miasta nie widać było gwiazd. I to nie było jedno takie miejsce. Na świecie coraz mniej można uświadczyć natury, niewiele prawdziwych lasów przetrwało. A nawet jak są, to wyniszczone przez ludzkie odpady zanieczyszczające glebę, powietrze i wodę. Szamanka poczuła coś jak ciężki kamień, opadający na jej serce. Nienawidziła ludzi. Na każdym kroku udowadniali swoją bezmyślność, egoizm, brak empatii do otaczającego ich świata. Była słaba. Za słaba, żeby cokolwiek zdziałać w pojedynkę. Dlatego musiała zdradzić przyjaciół. Zostawić ich, zostawić ją, by poprzeć jedyną osobę, która była w stanie zrozumieć i cokolwiek zdziałać. Mimo, że wiedziała, że postąpiła słusznie, nadal odczuwała wyrzuty sumienia.

   Woda trysnęła na nią kolejny już raz. Noga ześlizgnęła jej się z kamienia i zanurzyła się częściowo w wodzie. Skarpeta przemokła, dziewczyna ledwo dała radę utrzymać japonkę na nodze. Gorące łzy napłynęły jej do oczu.. Przecież próbowała coś z tym robić! Pomogła mu! Uratowała go… Więc czemu? Czemu wciąż nie mogła zdecydować? Czemu wtedy uciekła, zostawiła ich tam na pastwę losu? Była słaba. Za słaba. Fizycznie, psychicznie, w każdy sposób. Nie potrafiła uratować matki natury. Nie była w stanie za nią walczyć.

   Ale próbuje. Przecież po to tu przyszła, prawda? Tutaj natura stawiała ludziom wyzwania na każdym kroku. Trzeba było niezwykłej odwagi, by z własnej woli przyjść i spojrzeć jej w twarz. Udowodnić, że jest się czegoś wartym. Mieć siłę zrobić krok naprzód.

   Właśnie tę siłę odzyskała. Poczuła, że robi cokolwiek, by zmienić los. Przeszła na kolejny kamień, dużo mniejszy, jednak w miarę płaski, była w stanie utrzymać się na jednej nodze.

    Zobaczyła Yoh. Smutek w jego oczach. Nie był to jednak żal skierowany w jej stronę. On był w jego środku. Starał się go ukryć, ale wszyscy wiedzieli. Zniknął uśmiech z jego twarzy. Miał wyrzuty sumienia. Okropne wyrzuty sumienia. Zabił przecież własnego brata.

    Jednak na dziewczynie nie robiło to wrażenia. Asakura był silny. Da sobie radę. Bardziej bolał ją wzrok jego przyjaciół. Nienawiść, złość. Poczuli się zdradzeni. Nawet jeśli nie zaprzyjaźnili się nigdy naprawdę. Pewnie uważali, że nie miała honoru. Że była hipokrytką.

    I Anna. Długowłosa chciała się odsunąć od wyimaginowanych szamanów, jednak opamiętała się gdy przecięła nogą powietrze. Nadal stała na kamieniu. Na jednym z gorszych. Jednak te oczy, wpatrzone w nią. Ten wyrzut, połączony z politowaniem. Tak, Anna w jej wyobrażeniu była zła. I to nie w ten sposób, w jaki jest zła na chłopaków za skracanie sobie treningu. To była niema złość, pełna bólu. Że ją zostawiła. Że nie powiedziała jej niczego. Ta Anna nie kierowała całej złości na Ash. Ona obwiniała też siebie. Szamanka, stojąca samotnie na jednym ze środkowych kamieni, odczuwała wszystkie emocje, które mogła odczuwać Kyoyama. Zrobiło jej się zimno, tak przeraźliwie zimno. Poczuła to zimno, jakie towarzyszy piciu wystygłej herbaty w śnieżną noc. Teraz była sama, nie miała nikogo. Czy Itako była jedyną osobą, która cokolwiek jeszcze znaczyła? Więc teraz… została sama? Pojedyncza łza spłynęła jej po policzku, przedostając się pod opaską. Stała tam, pośrodku tej rzeki, nie czując już nic.

    Musi to przezwyciężyć, musi wziąć się w garść. Zostało tylko kilka kamieni do przejścia. Kolejne powinny być łatwiejsze. Im bliżej brzegu, tym łatwiej idzie. A Anna… To się przecież już stało, prawda? Mogła postąpić inaczej, mogła jakoś załagodzić sytuację, a nie po prostu ich zostawiać. Jednak to minęło. Jakby została z nimi, prawdopodobnie nie było by już ratunku dla natury.

    Była już cała przemoczona, mimo to nie poddawała się. Jeśli uda jej się przedostać na drugi brzeg, przeczeka burzę w jaskini nieopodal. Znała te okolice, mogła znaleźć sobie schronienie w ciągu kilku minut.

    Nie spodziewała się tego, co stało się chwilę później. Wyrzuty sumienia w sprawie Itako odeszły na dalszy plan. Jednak gdy tylko przeniosła ciężar ciała na kolejny głaz zreflektowała się, że jest o wiele mniej płaski od ostatniego. Nie miała czasu się nad tym zastanawiać. Poczuła ogromną siłę przygniatającą ją. Poczuła się taka mała. Usłyszała gdzieś za plecami znajomy śmiech, a w następnej chwili leciała do wody, zepchnięta z kamienia podmuchem wiatru. Przez chwilę przed oczami miała te czarne tęczówki. Takie głębokie. Takie zimne. Z jej ust wydobył się głuchy krzyk, który znikną wraz z kolejnym podmuchem wiatru.

   Nim uświadomiła sobie, że tak naprawdę to jej wyobraźnia podsunęła jej te wizje, przejmujące zimno zawładnęło nią. Woda otoczyła ją z każdej strony. Widziała tylko ciemność. Gwizdy wiatru i szum wody zostały zagłuszone. Ash była sparaliżowana przez otaczającą ją rzeczywistość. Resztki powietrza uszły z jej płuc, poczuła skurcz w klatce piersiowej.

    Człowiek w wodzie umiera w najlepszym wypadku w ciągu sześciu minut. Przeważnie raczej zajmuje to koło czterech.  Przy czym jej organizm jest już wychłodzony, a powietrza nie ma od dawna. Więc pewnie zostały jej dwie, trzy minuty. Kalkulowała w myślach szanse na przeżycie. Starała się zachować spokój, co w tej sytuacji nie było taki proste. Musi wydostać się na powierzchnie. Wiedziała, że w tym miejscu jest głębiej, ciągnie się to przez jakieś dwieście metrów, potem powoli dno się podwyższa. Mogła dać się ponieść prądowi, albo z nim walczyć i wypływać jednocześnie na powierzchnie. Podjęła decyzję w ułamku sekundy. Poruszyła skamieniałym od zimna ciałem i zanim porwał ją prąd, zaczęła płynąć w kierunku powierzchni. Nie miała czasu zdejmować opaski. Poczuła, jak wir ciągnie ją w kierunku dna.

    Adrenalina jej podskoczyła. Wywalczyła chwilę spokoju, teraz była pchana tylko z biegiem rzeki. Wynurzyła się z wody tuż przed skałami. Obróciła się i zaparła o nie nogami i rękoma. Musi wydostać się na brzeg. Nie była pewna, czy w ogóle oddycha. Woda przyciskała ją do skały, jednocześnie z innej strony próbując ją od niej oderwać. Jedną nogą znalazła dno. Opaska zsunęła się jej z oczu, teraz wisiała na szyi. Włosy rozsypały się na wszystkie strony, dawały się ponieść prądowi rzeki. Woda sięgała jej gdzieś do klatki piersiowej. Jednak to za dużo przy takich prądach. Musiała przepłynąć dalej.

   Odepchnęła się od głazu. Tym razem nie zareagowała wystarczająco szybko i odbiła się od jednego, zatrzymując na kolejnym. Tutaj woda sięgała już połowy ud. Może się udać. Wstała i opierając się o kamienie brnęła w kierunku brzegu. Kiedy do niego dotarła, opadła na bok i skuliła się. Śnieżyca nadal szalała, już w pełni swoich sił.

  Dziewczyna była przemoczona i zziębnięta. Musi się ogrzać, wysuszyć. Małe jest prawdopodobieństwo, że dostanie się do posiadłości wystarczająco szybko, jednak po tej stronie brzegu nie ma miejsca, gdzie mogłaby się schować. Zostaje więc tylko pierwsza opcja. Nawet jak nie dotrze do domu, to może chociaż wyjdzie poza obszar burzy. Trzeba działać, póki adrenalina jeszcze krąży po jej ciele.

***

   Nie podoba mi się ten rozdział. Bardzo mi się nie podoba. Ale nie wiem, jak miałabym go napisać inaczej. Wybaczcie, że musicie się z tym męczyć. Ale macie przynajmniej całe 1880 słów do skrytykowania *Nelowe wewnętrzne Ja słyszy po lewej mhroczny śmiech, dziwnie przypominający ten Haba, zaś po drugiej stronie widzi usta wygięte w ironicznym uśmiechu i oczy z których bije sadyzm i chęć wyżycia się na biednych zwierzątkach domowych. Nelowe wewnętrzne Ja chowa się z piskiem za Nel.*
   Tylko nie po twarzy!